Jakarta

Hi allemaal,

Het is weer tijd voor een nieuw verslag, want we hebben weer het een en ander meegemaakt! We zijn o.a. naar Taman Mini geweest (miniatuurpark van heel Indonesië), hebben op de top van het nationaal monument gestaan om Jakarta van boven te bekijken, zijn in het meest luxe en beste restaurant hier uit eten geweest op onze badslippertjes, zijn naar een klimwand geweest met Indonesische hippies, hebben het stadje Bogor bezocht waar we weer eens frisse lucht hebben mogen ruiken in de botanische tuinen en hebben natuurlijk het nachtleven ontdekt. En hoe..

Ons eerste avondje is wel een verslagje waard. We hadden gelezen dat er een leuk straatje in Jakarta was met allemaal kroegen en clubs waar we zeker naartoe moesten gaan, dus wij hier vol enthousiasme naartoe. Eenmaal daar aangekomen leek het niet echt the place to be, want het was rustig buiten met opvallend veel rode lichtjes. Maar goed, dat mocht de pret niet bederven, dus hebben we toch een kroegentochtje gehouden. De eerste kroeg was wel oké, in de tweede werden we extreem aangestaard door vieze mannen en bijzondere vrouwen in te korte rokjes en na de derde besloten we maar weg te gaan uit die straat, omdat te jonge paaldanseressen en bejaarde, westerse mannen omringd door een paar dansende, (minderjarige) Aziatische meisjes niet echt ons type mens is. Vragend naar een 'high-class' club kwamen we uit bij X2. Probleempje was dat Dieuwke en ik onze lelijke maar oh zo comfortabele birkenstock slippers aan hadden en Eric in zijn korte broek liep. De uitsmijters, 10 man van anderhalve meter sterk, lieten ons hiermee niet binnen, want vrouwen moeten verplicht hakken dragen (ja, serieus). Wij dachten dus naar huis te gaan, totdat we Rahman de politieman tegenkwamen. Hij zei dat hij hakken en een lange broek had voor ons! Wij moesten achter in een parkeergarage op hem wachten en konden daarna sneaky in een donker hoekje de boel omwisselen waarna Eric in z'n iets te strakke broek, Dieuw op schoenen uit de jaren 70 en ik op killer heels naar binnen konden. Ik ben hier al vrij groot, maar met die hakken was ik echt gigantisch en heb ik eindelijk eens mee kunnen maken hoe het is om over iedereen heen te kunnen kijken (ja, emotioneel momentje). Na een mooi avondje gingen we op zoek naar onze grote vriend de politieman. Na een zoektocht en 20 mislukte pogingen om hem telefonisch te bereiken, vonden we hem gelukkig eindelijk mét onze spullen. 1 probleempje: de club was vrij prijzig voor Indonesische begrippen, dus we hadden niet meer het geld dat hij wilde hebben voor onze deal en onze pinpassen lagen thuis (heel dom, weten we).. Hij wilde er ineens 15 euro voor hebben wat belachelijk veel is hier, maar dat hadden we er op een gegeven moment wel voor over aangezien hij en z'n andere corrupte politievriendjes ons echt niet lieten gaan. De taxi chauffeur wilde ons ook niet meenemen, omdat we volgens de politie een stelletje criminelen waren. Ik zag ons echt even niet meer thuis komen, maar gelukkig had ik toen met m'n nuchtere hoofd een goede ingeving. Ik gaf hem mijn neppe trouwring ter waarde van 3 euro en hield een zielig verhaaltje dat ik heeel graag naar huis wilde en dat hij de dure ring van mijn moeder mocht hebben, als hij ons dan liet gaan. Hij was helemaal gelukkig en ging er direct mee pronken bij z'n politievriendjes. Haha. Dus wij vrolijk in de taxi naar huis zonder ring, maar met een mooi verhaal! Hopelijk is zijn vrouw nu heel gelukkig :-)

Deze vrijetijdsbestedingen zijn natuurlijk heel leuk, maar eigenlijk lopen we hier vooral stage. Dit doen we in het academische ziekenhuis van Jakarta (een public hospital) waar gigantische wachtrijen zijn alsof mensen op een concert staan te wachten. Sinds dit jaar is er namelijk een verzekeringssysteem ingevoerd, dus het is echt suuuper druk. Voor ons is dat dubbel leerzaam, want er zijn veel verschillende patiënten en ze hebben meer artsen in opleiding tot specialist aangenomen. Die spreken goed Engels en hebben de tijd om ons veel uit te leggen. We hebben er nu inmiddels al 3 stageweken op zitten, waarvan 1 week op de heelkunde, 1 week op interne geneeskunde en 1 week op de obstetrie en gynaecologie. In de eerste week heeft Eric vol trots de titel 'anusspreider van de dag' van de dag gekregen, omdat hij dit tijdens een operatie gedurende 3 uur moest doen. Eervol baantje! Dieuwke was de lieftallige assistente van de chirurg voor wie hij de operatie halverwege even wilde staken om een selfie te maken. De tweede week begon ik op de hepatologie (leverafdeling) waar ik heel veel gele patiënten met hepatitis gezien heb. De andere dagen was ik op de reumatologie (waar ze teveel injecties en puncties uitvoerden puur voor het onderwijs van studenten) en op de afdeling longziekten waar ik heel blij was met mijn mondkapje tussen de tuberculose patiënten. Afgelopen week vond ik de meest interessante! We begonnen met een klinisch cursusje en daarna bestond het uit gecompliceerde bevallingen, keizersnedes, vacuümextracties en andere dingen waardoor ik baal dat ik een vrouw ben, McFlurry's eten met de artsen, bij andere operaties naar binnen lopen omdat alle OK-deuren gewoon altijd open staan en heel vroeg op staan. De gynaecologen in opleiding daar hebben echt een zwaar leven. Ze beginnen om 5 uur 's ochtends (geen grap) en gemiddeld 2x per week hebben ze een extra night shift, waardoor ze dan een dienst van 36 uur hebben.. Daarna slapen ze even 4 uurtjes en zijn ze de volgende ochtend om 5 uur weer 'fris en fruitig' present om volledig afgebrand te worden door hun supervisors. Daarbij was ook nog eens de airco kapot in de bevallingskamer (alles gaat hier langzaam, dus repareren duurt een jaar), waardoor de temperatuur zo'n beetje gelijk was aan die van de baarmoeder. Lekker voor de baby's, maar arme artsen.. Petje af voor hun!

Volgende week sluiten we onze stage af op de kinderafdeling, maar gaan nu eerst van ons vrije zondagje genieten :-)

Liefs,
Rinske